Hveravellir er jarðhitasvæði í um það bil 650 metra hæð á hálendi Íslands og jafnframt algengur áningarstaður þegar ferðast er um Kjöl. Elstu lýsingar af staðnum eru frá 1752 þegar Eggert Ólafsson og Bjarni Pálsson rituðu um hann í ferðabók sinni. Þeir lýsa hverum og sérstaka athygli þeirra vakti hver sem Eggert kallaði Öskurhól vegna druna og blísturshljóða sem úr honum komu. Mikil og litfögur hverahrúður eru á Hveravöllum.

Hveravellir eru eitt af háhitasvæðum landsins en þau eru um 30 talsins. Aðal hverasvæðið er við norðurjaðar Kjalhrauns. Hverirnir eru allfjölbreyttir að gerð, goshverir, gufuhverir, leirhverir, suðuhverir, vatnshverir, laugar og volgrur. Margir þeirra bera nöfn svo sem Öskurhóll, Bláhver, Rauðihver, Eyvindarhver o.fl.  Goshverirnir sem eru virkir í dag gjósa einungis óreglulegum smágosum. Útfellingar eru áberandi, hverahrúður og kísilbungur, og segja má að þær einkenni svæðið.

Við norðanvert hverasvæðið er hraunsprunga þar sem talið er að Fjalla-Eyvindur (1714-1783) og Halla hafi búið sér bústað þegar þau dvöldu á Hveravöllum. Skammt frá sprungunni, í um 30 metra fjarlægð, er hverinn Eyvindarhver og bendir hleðsla í kringum hverinn til þess að hverinn hafi verið notaður til eldamennsku. Talið er að Fjalla-Eyvindur og Halla hafi alla vega tvisvar sinnum hafst við á Hveravöllum og í seinna skiptið náðist Halla en henni tókst að strjúka úr vistinni. Listilega vel gerð tágakarfa sem fannst þarna árið 1881 er talin handverk Eyvindar og er hún varðveitt á Byggðasafni Skagfirðinga í Glaumbæ.

Á Breiðamel norður af völlunum eru gufuhverir þar sem menn hafa útbúið bakstursholur og seytt rúgbrauð og þar norður af eru ummyndunarskellur, hveraleir, laugar og volgrur. Um þremur kílómetrum norðar, við lækinn Þegjanda, er nyrsti suðuhverinn, Einbúi, en síðan verður vart við volgrur áfram til norðurs um Beljandatungur og allt að Kúlukvísl. Höggun bendir til tengsla háhitasvæðisins við Kjalhraunsdyngjuna.