Jarðhitasvæði Austurengja nær frá austan Grænavatns til Kleifarvatns í norðri. Hverir, leirpottar og gufuhverir eru dreifðir um svæðið. Stærsti og öflugasti hverinn, sem heitir Austurengjahver, Engjahver eða Stórihver.

Jarðhitasvæðið við Austurengjar er um 1,5 km austan við Grænavatn í Krýsuvík. Svæðið er fremur jafnlent með lágum grágrýtisásum og hallar norður til Kleifarvatns. Jarðhitinn fylgir að nokkru leyti sprungum með N-S stefnu frá Austurengjahver, sem er syðst á svæðinu, um 3 km norður í Kleifarvatn.

Hveravirkni jókst mikið við Austurengjar í jarðskjálftum 1924 og síðan þá hefur Austurengjahver verið mestur hvera á svæðinu, ólgandi leirugur vatnshver. Norður frá honum er fjöldi smærri leirhvera. Leir- og gufuhverir koma fram syðst í Kleifarvatni þegar vatnsborð stendur lágt.

Svæðið er að mestu ósnortið en nokkuð markað af jarðvegsrofi. Berggrunnur er að mestu grágrýti og lágar móbergshæðir frá síðari hluta ísaldar.

Jarðhitasvæðið við Austurengjar er sérstakt fyrir það að það liggur alveg utan við eldstöðvakerfi Krýsuvíkur og þar eru ekki ummerki um eldvirkni á nútíma. Jarðhitasprungurnar eru aukinheldur nokkuð í ætt við þverbrotabelti Suðurlands sem teygir sig frá Heklurótum vestur yfir Suðurland og út eftir Reykjanesskaga, allt út á Reykjanes.

Fjórar virkjunarhugmyndir á Krýsuvíkursvæðinu hafa verið til umfjöllunar í rammaáætlun. Sandfell og Sveifluháls voru þar í 2. áfanga sett í nýtingarflokk en Trölladyngja og Austurengjar í biðflokk.

Ennfremur eru virkjunarhugmyndirnar ekki taldar sjálfbærar og útlit fyrir að orkan úr svæðunum klárist á fáeinum áratugum, en til að virkjun geti talist sjálfbær þarf svæðið að nýtast í að minnsta kosti 200-300 ár.

Boraðar yrðu 10-15 holur til jarðvarmavirkjunar ef af fyrirhuguðu 100 MW raforkuveri á Austurengjum verður. Raskið sem fylgir myndi hafa áhrif á svip Kleifarvatns, t.d. með tilheyrandi línulögnum, en í dag er Kleifarvatn tært íslenskt fjallavatn, að mestu umlukið fjöllum.