Hveravellir er jarðhitasvæði í um það bil 650 metra hæð á hálendi Íslands og jafnframt algengur áningarstaður þegar ferðast er um Kjöl. Elstu lýsingar af staðnum eru frá 1752 þegar Eggert Ólafsson og Bjarni Pálsson rituðu um hann í ferðabók sinni. Þeir lýsa hverum og sérstaka athygli þeirra vakti hver sem Eggert kallaði Öskurhól vegna druna og blísturshljóða sem úr honum komu. Mikil og litfögur hverahrúður eru á Hveravöllum.

Sæluhús var byggt á Hveravöllum árið 1922 á fornum sæluhúsrústum. Það er úr torfi og grjóti og var endurhlaðið 1994. Ferðafélag Íslands reisti sæluhús á Hveravöllum árið 1938 og er það eitt af fáum sæluhúsum á landinu sem hituð eru með hveravatni. Nýtt hús var reist árið 1980

Hveravellir eru eitt af háhitasvæðum landsins en þau eru um 30 talsins. Aðalhverasvæðið er við norðurjaðar Kjalhrauns. Hverirnir eru allfjölbreyttir að gerð, goshverir, gufuhverir, leirhverir, suðuhverir, vatnshverir, laugar og volgrur. Margir þeirra bera nöfn svo sem Öskurhóll, Bláhver, Rauðihver, Eyvindarhver o.fl.  Goshverirnir sem eru virkir í dag gjósa einungis óreglulegum smágosum. Útfellingar eru áberandi, hverahrúður og kísilbungur, og segja má að þær einkenni svæðið. Á Breiðamel norður af völlunum eru gufuhverir þar sem menn hafa útbúið bakstursholur og seytt rúgbrauð og þar norður af eru ummyndunarskellur, hveraleir, laugar og volgrur. Um þremur kílómetrum norðar, við lækinn Þegjanda, er nyrsti suðuhverinn, Einbúi, en síðan verður vart við volgrur áfram til norðurs um Beljandatungur og allt að Kúlukvísl. Höggun bendir til tengsla háhitasvæðisins við Kjalhraunsdyngjuna