Víðisandur hefur verið mikill skaðvaldur á heimalöndum Selvogsmanna. Hann liggur milli Hlíðar-vatns og sjávar. Nyrzt er Rifið en út af austurenda þess var hólmi, kallaður Nauthólmi. Á Rifinu eru hólar sem nefnast einu nafni Toddar og eru þrír. Rifshólar eru þeir einnig kallaðir og Vogsósahólar og þá aðgreindir: Hóllinn austasti, Miðhóll og Hóllinn vestasti. Hólar þessir fara hækkandi, því melgresið, sem þar vex, heldur sandinum. Þá liggur Rifið allt vestur að Nefjunum, en hafa lengi verið nytjuð frá Vogsósum og kallast Vogsósanef, og var þar slægnaland frá bænum; Austastanef, Miðnef og Vestastanef, en um Miðnef lá landamerkjalínan. Víðisandur var mikið flæmi og lá í hólum, meli vöxnum, og lægðum. Mela-tögl voru hólarnir og lægðirnar nefnd. Puntstráarbarð var innarlega á Víðisandi og Albogi norðan frá bæ allt út að Ósnum ytra. Milli Víðisands og Rifs var sandflæmi, sem flæddi yfir, þegar Ósinn við sjóinn stíflaðist, en af flæddi, þegar hann ruddi sig. Þetta var því kallað Flæði.

Allmargar eyjar voru fyrrum í Ósnum, en eru nú flestar horfnar; geta þó kunnugir bent á, hvar þær hafa verið. Þær hétu: Sandey, Grjótey, Húsey, Hrútey og Fagurey.

Frá Ósnum ytra að Skothellu var Sandurinn. Þar svarrar sjórinn. 

Út af Víðisandi voru Löngusker og fram af Ósnum Óssker. Baðstofuhella var upp við Ósinn, og segja menn, að þar hafi Vogur staðið til forna.